Het coachverhaal van Joost
Met de toestemming van Joost delen wij zijn coachverhaal. In zijn verhaal laat Joost zien hoe hij veranderde. Van "overbelast en een allesweter" naar "gewoon een fijne vent om mee te werken." Die zijn verantwoordelijkheid kent, neemt en anderen helpt bij het leren tijdens het werk.
"Ik dacht dat ik moest sturen. En dat dát leiderschap was."
- Joost Jansen
Dit is het coachverhaal van Joost
Ik dacht dat ik moest sturen. En dat dát leiderschap was. Dat deed ik dan ook. Vol overgave en soms té.
De uitdaging
Ik had een sterke mening, een duidelijke visie, en de neiging om die stevig over te brengen. Altijd met de beste intenties. Maar vaak werkte het averechts.
Een collega zei het treffend: “Je haalt echt werkelijk alles uit de kast om iemand van jouw gelijk te overtuigen.”
En het klopte. Ik wist wat er nodig was, dacht ik. Maar ik zag niet altijd dat mijn vasthoudendheid anderen kon afremmen. Dat zij minder ruimte voelden. En dat mijn idee van ‘helpen’ soms werd ervaren als ‘opleggen’. Ook al had ik vaak gelijk. En dat wringt want als je gelijk hebt, dan luister je toch gewoon? Dat dacht ik tenminste.
Die feedback kwam binnen. Omdat hij niet alleen kritiek gaf, maar ook vertrouwen uitsprak: “We zien dat je hier enorm in gegroeid bent. Je accepteert ook anderen met hun zienswijze tot een bepaald niveau.”
Helpen leren
Ik was dus al onderweg, maar coaching hielp me bewust te worden van het patroon. En belangrijker: van de keuzemogelijkheid. Ik leerde dat ik niet altijd hoefde te ‘leiden’ en dat ik kon schakelen tussen sturen en volgen. Dat leiderschap ook zit in ruimte geven.
Praktisch betekende dat:
- Meer vragen stellen in plaats van direct adviseren.
– Frustratie even parkeren en het grotere plaatje bekijken.
– Anderen de kans geven om te leren van hun eigen fouten.
Investeren
Wat ik eerder als risico zag als iets uit handen geven werd ineens een investering. In mensen. In het team. In vertrouwen.
Een andere collega zei het zo mooi: “Door zelf ‘ronder’ te worden, kun je makkelijker over dingen heen stappen. De keuze die iemand maakt, is zíjn keuze en leermoment. Dat hoef jij hem niet af te nemen.”
Die woorden hebben me geholpen. En ik heb ze serieus genomen.
Samen delen
Hetzelfde gold voor mijn tweede leerpunt: verantwoordelijkheid delen. Of beter gezegd: niet alles naar me toe trekken.
Ik ben van nature betrokken. Dus als ik iets zie dat niet goed loopt, los ik het op. Voor ik het door heb, zit ik weer in de uitvoer. Terwijl dat niet mijn rol is. Of zou moeten zijn.
Collega’s merkten dat ook: “Je vindt het soms lastig om taken echt bij de juiste persoon te laten. Daardoor neem je soms meer op je dan nodig is.”
De intentie was goed. Maar het effect? Overbelasting bij mij. Minder eigenaarschap bij de ander.
Tijdens het coachtraject ben ik hiermee gaan oefenen. Explicieter zijn over verwachtingen. Dingen laten liggen. Wachten tot de ander met een vraag komt, ook als dat betekent dat iets even fout loopt.
Ik merkte al snel verschil. “Jij geeft anderen ruimte om fouten te maken en te leren,” zei een collega richting het einde van het traject. “Je reguleert je werk nu beter, en je bent duidelijker geworden in wat wel en niet jouw verantwoordelijkheid is.”
Het mooiste compliment? “Joost, je bent gewoon een fijne vent om mee te werken.”
Misschien was dát wel de grootste winst. Niet dat ik perfect ben, dat ambieer ik niet meer. Maar dat ik beter ben gaan zien hoe mijn gedrag anderen beïnvloedt. En dat ik daarin keuzes heb.
Wat ik leerde?
Leiderschap is niet: alles beter weten. Leiderschap is: ruimte scheppen. Vertrouwen geven. Ook aan jezelf.
En dat geeft lucht.
Ik voel me lichter. Vrijer. Veerkrachtiger. En het mooie is: mijn collega’s merken het ook.
Ik heb nog steeds de neiging om in te springen, maar ik herken het sneller. En ik kies bewuster. Niet omdat het moet, maar omdat ik heb ervaren wat het oplevert.
Dat is misschien wel de grootste verandering: ik hóef niet meer alles te doen. En ik bén geen minder goede collega als ik loslaat. Integendeel.
Ik ben onderweg. Maar wel een heel stuk verder dan waar ik begon.
Joost Jansen
– Werkorganisator Rots Bouw

